مجموعۀ شعر-یادداشت هایم با عنوان “دوست دارم گاهی شاعر نباشم” را مؤسسۀ انتشارات نگاه در فروردین ماه ۱۳۹۲ چاپ و منتشر کرد. این مجموعه که شامل سی و شش قطعه شعر-یادداشت، و سطرهای آن آمیزه ای از شعر و نثر شاعرانه است، در برگیرندۀ واقعی ترین رؤیاها و رؤیایی ترین واقعیات زندگی من است.
+ + +
هوا تاریک روشن بود که سراسیمه از خواب پریدم.
لابد پیش از بیداری فریاد کشیده بودم، چون چشم هایم را که باز کردم، خواهرم کنار تخت خوابم بود.
یادداشتی را که در مُشت داشتم، زیرکانه زیر بالشم پنهان کردم.
-چی شده، واهه. خواب بد می دیدی؟
در آن آشفته حالی خنده ام گرفت.
پرسید: چرا می خندی؟
گفتم: داشتم می دویدم.
گفت: خوب، این که خوب است. پس چرا ترسیده بودی و حالا چرا می خندی؟
-ترسیده بودم
چون در کوچه های شهری غریب
عده ای با نقاب های نیم سوخته
یادداشتی را که پیر ناشناس به من داده بود
در دستم دیده بودند و
تعقیبم می کردند
و می خندم
چون می دانم
اگر دستشان به من می رسید
دیگر از خواب بیدار نمی شدم…
+ + +
واهه آرمن
شهریور ۱۳۹۲
تهران
